O Camelle novo equipo da Liga da Costa

Hoxe a crónica é diferente a como se preparou sempre neste blog, porque hoxe queda para outros (podedes vela na anterior entrada). Hoxe a crónica será dende un punto de vista personal, e dende o punto de vista dun xogador do Camelle, que é o que realmente son e non un xuntaletras de blogs, no que se fai o que se pode.

Cando nada mais levantarme me dixeron que Valiña (un salúdo campeón, recupérate pronto que este éxito tamén é teu como de todos os que, moito ou pouco, puxeron o seu gran de area) estaba ingresado e non podería xogar, souben que conseguiríamos o ascenso, e non porque Valiña sea moi malo, senon porque o Camelle crecese cando hai mais dificultades, cando o tivo todo de cara relaxouse e non foi ese equipo sólido que sorprendeu a todo o mundo nesta temporada, pero que cando tivo problemas, cando parecía que non podía ser (xogamos varios partidos con Carlos de Dido ou Matías de porteiros, eliminamos a un Laxe có que só perderamos nos cinco partidos anteriores) sacaba adiante o resultado.

Algo parecido pasou no partido, no que o Cerqueda vendeu moi cara a derrota, no que nos adiantamos e pensamos que estaba todo feito, pero que se viu que non era así e o Cerqueda empatou xustamente. E con ese gol do empate foi cando xa me tranquilicei totalmente, pois estaba completamente seguro de que íbamos a conseguilo, porque outra vez as cousas se poñían complicadas e é ahí cando a xente sacou o caracter e demostrou o porqué do ascenso. Xente como Miguel Riveiro, que colleu o equipo as espaldas e demostrou que, secadra, José Ramón (o irmán de Fran do Deportivo) estaba equivocado cando o sacou a él da titularidade do Arteixo para que xogara o seu amigo Nando (sí internacional con España, pero ¿e qué?). Ou como Mario, que se multiplicaba polo campo, xa fora para salvar un gol baixo os paus ou para provocar o penalti que nos dou a victoria. Un gol que marcou Matías, que deixou ó Baio (e os cartos que lle daban) para vir xogar o equipo do seu pobo e ser clave cos seus goles durante todo o ano. Ou Purrúa, que pese a non estar ó 100 por 100 salvo unha ocasión clarísima que sería a puntilla para nós e dou unha seguridade por arriba como non o fixo en todo o ano. E como eles todos os demais, os que xogaron, Carlos de Dido, Manuel e Iván detrás solventando con seguridade os intentos do Cerqueda, Varu movendo o equipo, Sergio como un puñal pola banda e abrindo o marcador, Barreiro sempre presente no ataque e imprimindo o caracter e a veteranía dun xogador de categoría e Javi Rañal que cumple sobrado onde o poñan e, ademais, co seu caracter, xa é un camellán mais. Jose e Tedín que entraron para controlar os últimos intentos visitantes. Tamén os que quedaron no banquillo, René, Coruña e Tonsón que estaban tan metidos no partido e no campo como os que xogaban; e os que non estaban convocados, pero cando tiveron que xogar aportaron todo o que tiñan para poder chegar ó partido de onte, Valiña, Diego, Buri, Adrián Tajes, Adrián Pasantes e Mauri. Non me vou a olvidar do entrenador que conseguíu o ascenso Púpus, nin da directiva e moita xente que aporta traballo, ganas e ilusión cada semana, e que teñen a cabeza visible no presidente e secretario, Tono e Antonio.

E cando acabou o partido só quedaba disfrutar, ver as caras da xente, a alegría que tiñan e saber que participastes na medida das túas posibilidades en todo esto, non ten precio. Facendo miña unha frase que me dixo ó día siguiente Luis de Ernesta dándose unha palmada no peito, xunto o corazón, -Esto lévoo aquí, pa siempre, pa cando vaia pa'lo p'arriba.

Xa para acabar, un vídeo xusto cando o árbitro pitou o final do partido  de como o vivimos os xogadores: